سایت مطالب روز پزشکی

این سایت مطالب پزشکی به دوستان ارایه می شود

سایت مطالب روز پزشکی

این سایت مطالب پزشکی به دوستان ارایه می شود

سایتی برای ارتقای دانش پزشکی

۱۸ مطلب در آذر ۱۴۰۳ ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

نارسایی زودرس تخمدان که به نام نارسایی زودرس تخمدان نیز شناخته می شود، باعث می شود زن پریودهای نامنظم یا بدون قاعدگی داشته باشد. این عارضه همچنین مانع از ترشح تخمک توسط تخمدان ها می شود. نارسایی زودرس تخمدان می تواند باعث مشکلات باروری شود. این وضعیت را نباید با یائسگی زودرس اشتباه گرفت که شرایط متفاوتی است.

 

تشخیص مشکلات باروری

بسیاری از زنان علائم نارسایی زودرس تخمدان را ندارند. این وضعیت معمولاً با معاینه لگنی و یک سری آزمایشات که ممکن است شامل آزمایش هورمون محرک فولیکول (FSH)، آزمایش استرادیول، کاریوتایپ یا آزمایش پرولاکتین باشد، تشخیص داده می‌شود. هنگامی که نارسایی زودرس تخمدان تشخیص داده شد، درمان روی مسائل ناشی از کمبود استروژن متمرکز خواهد شد.

 

علل نارسایی زودرس تخمدان

در برخی موارد، علت این وضعیت قابل شناسایی نیست. با این حال، گاهی اوقات نارسایی زودرس تخمدان ممکن است به دلیل یک بیماری ژنتیکی مانند سندرم ترنر باشد. نارسایی زودرس تخمدان همچنین ممکن است به عنوان یک عارضه جانبی شیمی درمانی، یک بیماری خودایمنی، عفونت یا کمبود آنزیم باشد.

 

شمارش هر تخم مرغ

در حال حاضر، هیچ درمانی وجود ندارد که بتواند عملکرد طبیعی تخمدان را به طور کامل بازگرداند. با این حال، درمان جایگزینی هورمون (HRT) می تواند کمک کند. HRT یک خط درمانی رایج برای زنان مبتلا به نارسایی زودرس تخمدان است. درمان معمولاً شامل استروژن برای جایگزینی هورمون هایی است که بدن دیگر نمی سازد. استروژن درمانی همچنین خطر سکته مغزی، حمله قلبی، پوکی استخوان و فشار خون بالا را کاهش می دهد.

 

IVF و نارسایی زودرس تخمدان

پس از شروع استروژن درمانی، یک زن معمولاً عادت ماهانه منظمی خواهد داشت. بسیاری از زوج هایی که می خواهند تشکیل خانواده بدهند، استفاده از لقاح آزمایشگاهی (IVF) را انتخاب می کنند. این روش مستلزم برداشت تخمک از اهداکننده و بارور کردن تخمک ها در آزمایشگاه با اسپرم پدر است. سپس جنین در رحم مادر کاشته می شود.

 

  • طاهره فروغی
  • ۰
  • ۰

سلامت روان چیست؟

سلامت روان شامل رفاه عاطفی، روانی و اجتماعی ما می شود. این بر نحوه تفکر، احساس و رفتار ما در هنگام کنار آمدن با زندگی تأثیر می گذارد. همچنین به تعیین نحوه مدیریت استرس ، ارتباط با دیگران و انتخاب کمک می کند. سلامت روان در هر مرحله از زندگی، از کودکی و نوجوانی تا بزرگسالی و پیری مهم است .

چرا سلامت روان مهم است؟

سلامت روان مهم است زیرا می تواند به شما کمک کند:

  • با استرس های زندگی کنار بیایید
  • از نظر جسمی سالم باشید
  • روابط خوبی داشته باشید
  • کمک های معناداری به جامعه خود داشته باشید
  • مولد کار کنید
  • پتانسیل کامل خود را بشناسید

چگونه می توانم سلامت روان خود را بهبود بخشم؟

کارهای مختلفی وجود دارد که می توانید برای بهبود سلامت روان خود انجام دهید، از جمله:

  • مثبت ماندن این مهم است که سعی کنید یک دیدگاه مثبت داشته باشید. برخی از راه های انجام آن عبارتند از:
    • یافتن تعادل بین احساسات مثبت و منفی. مثبت اندیشی به این معنا نیست که هرگز احساسات منفی مانند غم و اندوه یا عصبانیت را احساس نمی کنید. شما باید آنها را احساس کنید تا بتوانید در موقعیت های دشوار عبور کنید. آنها می توانند به شما کمک کنند تا به یک مشکل پاسخ دهید. اما شما نمی خواهید آن احساسات تسخیر شوند. به عنوان مثال، فکر کردن به چیزهای بدی که در گذشته اتفاق افتاده یا نگرانی بیش از حد در مورد آینده مفید نیست.
    • سعی کنید احساسات مثبت را زمانی که آنها دارید حفظ کنید
    • فاصله گرفتن از اطلاعات منفی بدانید چه زمانی از تماشای یا خواندن اخبار خودداری کنید. از رسانه های اجتماعی برای حمایت و احساس ارتباط با دیگران استفاده کنید، اما مراقب باشید. گرفتار شایعات نشوید، وارد مشاجره نشوید و زندگی خود را با دیگران مقایسه نکنید.
  • قدردانی را تمرین کنید ، به این معنی که برای چیزهای خوب زندگی خود سپاسگزار باشید. انجام این کار هر روز مفید است، یا با فکر کردن به آنچه برای آن سپاسگزار هستید یا نوشتن آن در یک مجله. اینها می توانند چیزهای بزرگی باشند، مانند حمایت شما از جانب عزیزان یا چیزهای کوچک، مانند لذت بردن از یک وعده غذایی خوب. مهم است که به خودتان اجازه دهید لحظه ای از تجربه مثبتی که داشته اید لذت ببرید. تمرین قدردانی می تواند به شما کمک کند تا زندگی خود را متفاوت ببینید. به عنوان مثال، زمانی که استرس دارید، ممکن است متوجه نشوید که لحظاتی نیز وجود دارد که احساسات مثبتی دارید. قدردانی می تواند به شما کمک کند تا آنها را بشناسید.
  • مراقب سلامت جسمانی خود باشید ، زیرا سلامت جسمی و روانی شما به هم مرتبط هستند. برخی از راه‌های مراقبت از سلامت جسمانی عبارتند از:
    • فعال بودن بدنی . ورزش می تواند احساس استرس و افسردگی را کاهش دهد و خلق و خوی شما را بهبود بخشد.
    • خواب کافی خواب روی خلق و خوی شما تأثیر می گذارد. اگر خواب خوبی نداشته باشید، ممکن است راحت تر عصبانی و عصبانی شوید. در درازمدت، کمبود خواب با کیفیت می‌تواند شما را بیشتر در معرض افسردگی قرار دهد. بنابراین مهم است که مطمئن شوید که برنامه خواب منظمی دارید و هر شب خواب با کیفیت کافی داشته باشید.
    • تغذیه سالم . تغذیه خوب به شما کمک می کند از نظر جسمی احساس بهتری داشته باشید اما همچنین می تواند خلق و خوی شما را بهبود بخشد و اضطراب و استرس را کاهش دهد. همچنین، نداشتن مقدار کافی برخی از مواد مغذی ممکن است به برخی از بیماری های روانی کمک کند. برای مثال، ممکن است بین سطوح پایین ویتامین B12 و افسردگی ارتباط وجود داشته باشد . داشتن یک رژیم غذایی متعادل می تواند به شما کمک کند تا مواد مغذی مورد نیاز خود را به اندازه کافی دریافت کنید.
  • ارتباط با دیگران. انسان ها موجوداتی اجتماعی هستند و داشتن روابط قوی و سالم با دیگران بسیار مهم است. داشتن حمایت اجتماعی خوب ممکن است به محافظت از شما در برابر آسیب های استرس کمک کند. همچنین داشتن انواع مختلف اتصالات خوب است. علاوه بر ارتباط با خانواده و دوستان، می توانید راه هایی برای درگیر شدن با جامعه یا محله خود بیابید. برای مثال، می‌توانید برای یک سازمان محلی داوطلب شوید یا به گروهی بپیوندید که بر سرگرمی‌ای متمرکز شده است که از آن لذت می‌برید.
  • ایجاد حس معنا و هدف در زندگی. این می تواند از طریق شغل، داوطلب شدن، یادگیری مهارت های جدید یا کشف معنویت شما باشد.
  • توسعه مهارت های مقابله ای ، که روش هایی هستند که برای مقابله با موقعیت های استرس زا استفاده می کنید. آنها ممکن است به شما کمک کنند با یک مشکل روبرو شوید، اقدام کنید، انعطاف پذیر باشید و به راحتی در حل آن تسلیم نشوید.
  • مدیتیشن ، که تمرین ذهن و بدن است که در آن یاد می گیرید توجه و آگاهی خود را متمرکز کنید. انواع مختلفی از جمله مراقبه ذهن آگاهی و مراقبه متعالی وجود دارد. مدیتیشن معمولا شامل موارد زیر است:
    • مکانی آرام با کمترین حواس پرتی ممکن است
    • یک وضعیت خاص و راحت. این می تواند نشستن، دراز کشیدن، راه رفتن یا وضعیت دیگری باشد.
    • تمرکز توجه، مانند یک کلمه خاص یا مجموعه ای از کلمات، یک شی یا تنفس شما
    • یک نگرش باز، که در آن سعی می کنید اجازه دهید عوامل حواس پرتی به طور طبیعی بیایند و بروند بدون اینکه آنها را قضاوت کنید
  • تکنیک‌های آرام‌سازی، شیوه‌هایی هستند که شما برای ایجاد پاسخ آرامش طبیعی بدن خود انجام می‌دهید. این کار تنفس شما را کند می کند، فشار خون شما را کاهش می دهد و تنش و استرس عضلانی را کاهش می دهد. انواع تکنیک های آرام سازی عبارتند از:
    • تمدد اعصاب پیشرونده، که در آن گروه‌های ماهیچه‌ای مختلف را سفت و شل می‌کنید، گاهی در حین استفاده از تصاویر ذهنی یا تمرین‌های تنفسی
    • تصویرسازی هدایت‌شده، جایی که یاد می‌گیرید روی تصاویر مثبت در ذهن خود تمرکز کنید تا به شما کمک کند آرامش و تمرکز بیشتری داشته باشید.
    • بیوفیدبک، جایی که از دستگاه های الکترونیکی برای یادگیری کنترل برخی عملکردهای بدن مانند تنفس، ضربان قلب و تنش عضلانی استفاده می کنید.
    • خود هیپنوتیزمی، که در آن هدف این است که با شنیدن یک پیشنهاد خاص یا دیدن یک نشانه خاص، خود را در حالتی آرام و خلسه قرار دهید.
    • تمرینات تنفس عمیق، که شامل تمرکز بر نفس کشیدن آهسته، عمیق و حتی یکنواخت است

همچنین مهم است که تشخیص دهید چه زمانی نیاز به کمک دارید. گفتار درمانی و/یا داروها می توانند اختلالات روانی را درمان کنند . اگر نمی دانید کجا باید درمان شوید، با ارائه دهنده مراقبت های اولیه خود تماس بگیرید.

 
  • طاهره فروغی
  • ۰
  • ۰

 

آماده شدن برای یک روش جراحی مانند کاهش هود کلیتورال برای اطمینان از نتیجه موفقیت‌آمیز و بهبودی روان بسیار مهم است. صرف زمان برای پیروی از دستورالعمل های قبل از عمل می تواند تفاوت قابل توجهی در میزان پاسخ بدن شما به جراحی و سرعت بهبودی شما ایجاد کند.

یکی از مهم ترین اقداماتی که می توانید انجام دهید این است که قبل از جراحی خود سیگار را ترک کنید. سیگار کشیدن می تواند با کاهش جریان خون، که برای ترمیم بافت حیاتی است، روند بهبود را به طور جدی مختل کند. در حالت ایده آل، شما باید حداقل شش هفته قبل و بعد از جراحی سیگار را ترک کنید تا به بدن خود بهترین شانس را برای بهبودی مناسب بدهید.

به طور مشابه، توصیه می شود در هفته های منتهی به جراحی از مصرف الکل خودداری کنید. الکل می تواند توانایی بدن شما را برای بهبودی مختل کند و همچنین ممکن است با بیهوشی یا سایر داروهایی که ممکن است برای شما تجویز شود تداخل ایجاد کند. با دوری از الکل، به شما کمک می کند تا مطمئن شوید که بدن شما در بهترین شرایط ممکن برای این عمل قرار دارد.

بهداشت یکی دیگر از جنبه های کلیدی آمادگی قبل از جراحی است. در روز قبل از جراحی، مهم است که ناحیه جراحی را به طور کامل تمیز کنید. جراح شما احتمالاً دستورالعمل های خاصی را در مورد نحوه انجام این کار ارائه می دهد که ممکن است شامل دوش گرفتن، شستشوی ناحیه و احتمالاً اصلاح باشد. بهداشت مناسب خطر عفونت را کاهش می دهد و زمینه را برای بهبودی روانتر فراهم می کند.

همچنین ضروری است هر دارویی را که در حال حاضر مصرف می کنید با جراح خود مرور کنید. برخی داروها، به ویژه رقیق‌کننده‌های خون و مکمل‌های گیاهی، می‌توانند خطر خونریزی در حین و بعد از جراحی را افزایش دهند. جراح ممکن است به شما توصیه کند که این داروها را تنظیم کرده یا موقتاً متوقف کنید تا هرگونه عوارض احتمالی را به حداقل برسانید.

در برخی موارد، جراح شما ممکن است یک ارزیابی پزشکی قبل از عمل یا آزمایش‌های آزمایشگاهی را درخواست کند تا تأیید کند که سلامت شما برای این عمل خوب است. این ارزیابی‌ها به شناسایی هر گونه شرایط زمینه‌ای که می‌تواند بر جراحی یا بهبودی شما تأثیر بگذارد، کمک می‌کند و اجازه می‌دهد تا هر گونه تنظیمات لازم در برنامه مراقبتی شما انجام شود.

راحتی در طول دوره بهبودی کلیدی است، بنابراین ایده خوبی است که روی لباس‌های گشاد و قابل تنفس سرمایه‌گذاری کنید، به‌ویژه لباس‌هایی که محل جراحی را تحریک نمی‌کنند. داشتن لباس راحت آماده استراحت و بهبودی بعد از عمل را آسان تر می کند.

همچنین عاقلانه است که برای مدتی مرخصی از کار برنامه ریزی کنید. دادن زمان کافی برای بهبودی بدون استرس یا فشار شغلی به بهبودی مؤثرتر کمک می کند. زمان دقیقی که نیاز دارید می تواند متفاوت باشد، بنابراین این موضوع را با جراح خود در میان بگذارید تا مطمئن شوید که مرخصی کافی را برنامه ریزی کرده اید.

آماده سازی خانه از قبل نیز می تواند دوره نقاهت را راحت تر کند. خرید مواد غذایی، تهیه غذا و ایجاد یک منطقه دنج را در نظر بگیرید که بتوانید در آن استراحت کنید. آماده بودن همه چیز قبل از عمل جراحی به این معنی است که وقتی باید روی بهبودی تمرکز کنید، دیگر نگران این وظایف نخواهید بود.

در نهایت، مهم است که حداقل 24 ساعت قبل از عمل از هرگونه فعالیت بدنی شدید، از جمله ورزش اجتناب کنید. این به بدن شما اجازه می دهد تا در بهترین شرایط خود برای عمل باشد، خطر عوارض را کاهش می دهد و بهبودی بهتری را بهبود می بخشد

  • طاهره فروغی
  • ۰
  • ۰

 

اندام های لگنی شما (رحم، مثانه و راست روده) زمانی که بافت هایی که آنها را در جای خود نگه می دارند کشیده یا ضعیف می شوند، می توانند پرولاپس شوند. این پرولاپس اندام لگنی نامیده می شود.

افتادگی رحم زمانی است که رحم (رحم) شما به تدریج از جای خود خارج شده و به سمت دهانه واژن شما پایین می آید. به افتادگی رحم "پرولپس رحم" نیز گفته می شود.

پرولاپس معمولا بدون درمان بدتر می شود.

 
 

علائم افتادگی رحم چیست؟

اگر افتادگی رحم دارید، ممکن است:

  • احساس پری یا فشار در داخل واژن خود داشته باشید
  • یک توده یا برآمدگی در داخل یا خارج از واژن خود احساس کنید
  • احساس سنگینی یا کشیدگی در لگن یا واژن خود داشته باشید

همچنین ممکن است:

  • نمی توانید هنگام رفتن به توالت مثانه (wee) یا روده (poo) خود را به طور کامل تخلیه کنید.
  • نیاز به زور زدن برای شروع جریان ادرار یا تخلیه روده (مثل کردن)
  • اورژانس روده یا مثانه (نیاز به رفتن ناگهانی به توالت)
  • بی اختیاری دارند
  • عفونت های دستگاه ادراری دارید که مدام عود می کند
  • در حین رابطه جنسی درد داشته باشید یا در هنگام رابطه جنسی احساس کمتری داشته باشید
  • کمردرد دارند

علائم شما ممکن است در پایان روز بدتر شود و بعد از دراز کشیدن احساس بهتری داشته باشید.

علت افتادگی رحم چیست؟

اندام های لگنی شما (رحم، مثانه و رکتوم) معمولاً توسط کف لگن شما - متشکل از ماهیچه ها، رباط ها و بافت همبند- در جای خود نگه داشته می شوند. زمانی که کف لگن شما کشیده یا ضعیف شده باشد، این اندام ها می توانند پرولاپس شوند.

افتادگی رحم ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که چیزی به کف لگن شما فشار وارد کند، مانند:

  • بارداری و زایمان
  • یبوست طولانی مدت یا فشار دادن منظم به توالت
  • بلند کردن مکرر اجسام سنگین (مثلاً بچه ها، نوه ها یا وزنه ها)
  • اضافه وزن بودن
  • داشتن سرفه مزمن (مداوم) h

احتمال افتادگی بعد از یائسگی یا افزایش سن بیشتر است.

 

افتادگی رحم چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک شما در مورد علائم و به طور کلی سلامت شما سوال خواهد کرد. آنها شما را معاینه می کنند و ممکن است بپرسند که آیا می توانند معاینه داخلی واژن انجام دهند.

همچنین ممکن است از شما خواسته شود آزمایش هایی مانند:

  • یک اسکن سونوگرافی
  • یک آزمایش ادرار
  • مطالعات اورودینامیک (برای بررسی عملکرد مثانه)

مراحل افتادگی رحم

پزشکان از یک سیستم درجه بندی برای توصیف میزان فشار رحم به داخل واژن استفاده می کنند.

  • مرحله 1 - رحم به قسمت بالایی واژن می ریزد.
  • مرحله 2 - رحم به قسمت پایین واژن می ریزد.
  • مرحله 3 - رحم خارج از دهانه واژن بیرون زده است.
  • مرحله 4 - رحم به طور کامل خارج از واژن می لغزد.

در برخی افراد مثانه و روده نیز ممکن است افتادگی داشته باشند.

  • سیستوکول زمانی است که مثانه شما به دیواره جلویی واژن برآمده می شود .
  • رکتوسل زمانی است که رکتوم (قسمت پایین روده بزرگ) به دیواره پشتی واژن شما برآمده می شود .

افتادگی رحم چگونه درمان می شود؟

درمان شما به نوع و میزان پرولاپس و میزان تأثیر آن بر زندگی روزمره شما بستگی دارد.

گزینه های درمانی می تواند شامل موارد زیر باشد:

  • اقدامات سبک زندگی
  • تمرینات عضلات کف لگن
  • پساری واژن
  • جایگزینی استروژن (در صورت لزوم)
  • عمل جراحی

برخی از این درمان ها را می توان به صورت ترکیبی استفاده کرد.

با پزشک خود در مورد گزینه های مختلف درمانی صحبت کنید. مهم است که در مورد مزایا و خطرات آنها صحبت کنید تا بتوانید آگاهانه تصمیم بگیرید. پزشک شما همچنین باید بفهمد که چه چیزی برای شما به عنوان بخشی از تصمیم گیری مشترک مهم است.

بدون درمان، علائم شما احتمالا بدتر می شود. اما اگر علائم شما بر فعالیت های معمول شما تأثیر نمی گذارد، می توانید انتخاب کنید که هیچ درمانی نداشته باشید. اگر علائم شروع به آزار شما کند، همیشه می توانید نظر خود را تغییر دهید.

معیارهای سبک زندگی

اقداماتی در سبک زندگی وجود دارد که می تواند به افتادگی رحم کمک کند. این موارد عبارتند از:

  • انجام فعالیت بدنی منظم ، از جمله تمرینات تقویتی مرکزی
  • اجتناب از بلند کردن سنگین
  • اجتناب از ورزش با تاثیر زیاد
  • خوردن غذاهای با فیبر بالا و نوشیدن مایعات فراوان برای جلوگیری از یبوست
  • دستیابی و حفظ وزن سالم
  • سیگار نکشیدن

این اقدامات ممکن است زمان ببرد.

تمرینات عضلات کف لگن

تقویت عضلات کف لگن و تغییر فعالیت های روزانه ممکن است تمام چیزی باشد که برای یک افتادگی خفیف لازم است.

پزشک شما ممکن است شما را به فیزیوتراپیست کف لگن یا یک پرستار خودداری برای کمک به تمرینات عضلات کف لگن ارجاع دهد.

فیزیوتراپیست شما همچنین ممکن است به شما نشان دهد که چگونه از زور زدن جلوگیری کنید و از افتادگی خود هنگام رفتن به توالت حمایت کنید.

پساری واژن

ممکن است یک وسیله قابل جابجایی به نام پساری به شما پیشنهاد شود. شما پساری را به عنوان تکیه گاه برای اندام های لگن خود در واژن قرار می دهید.

جایگزینی استروژن

هورمون درمانی یائسگی سطح استروژن شما را افزایش می دهد و ممکن است به تقویت دیواره های واژن و عضلات کف لگن کمک کند.

عمل جراحی

ممکن است برای پرولاپس شدید یا زمانی که علائم شما با درمان های دیگر بهبود نیابند، جراحی توصیه شود.

پزشک در مورد روش های مختلف برای ترمیم افتادگی با شما صحبت خواهد کرد. گزینه های مختلفی وجود دارد، و مهم است که در مورد همه گزینه ها صحبت کنید تا خطرات و مزایای آنها را درک کنید.

آیا می توان از افتادگی رحم جلوگیری کرد؟

بهترین کاری که می توانید برای جلوگیری از افتادگی رحم انجام دهید این است که عضلات کف لگن خود را قوی نگه دارید. شما می توانید این کار را با تمرینات کف لگن و اقدامات سبک زندگی که به درمان افتادگی رحم کمک می کند، انجام دهید.

  • طاهره فروغی
  • ۰
  • ۰

 

تشخیص عفونت‌های رایج واژن معمولاً شامل گفتگو با پزشک یا پرستار در مورد علائم و سابقه پزشکی شما است. گاهی اوقات، این بحث به تنهایی اطلاعات کافی برای درک موضوع را فراهم می کند. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین ممکن است درخواست کند ناحیه تناسلی شما را معاینه کند.

در طول معاینه، پزشک یا پرستار با بازرسی فرج، ناحیه اطراف واژن شروع می کند. سپس، آنها به آرامی از ابزاری به نام اسپکولوم برای باز کردن واژن استفاده می‌کنند و به آن‌ها اجازه می‌دهد به داخل آن نگاه کنند و وضعیت را ارزیابی کنند. آنها ممکن است نمونه ای از ترشحات یا سلول های واژن را با استفاده از یک جوانه پنبه ای نرم و کوچک به نام سواب جمع آوری کنند. این نمونه ها برای تجزیه و تحلیل بیشتر به آزمایشگاه فرستاده می شوند.

علاوه بر این، ممکن است از شما خواسته شود که یک نمونه ادرار تهیه کنید. این به تعیین بارداری یا رد عفونت دستگاه ادراری به عنوان بخشی از فرآیند تشخیصی کمک می کند.

 

درمان عفونت های رایج واژن

برخی از عفونت های واژن، مانند زگیل تناسلی، ممکن است در نهایت بدون درمان از بین بروند. اما برخی دیگر مانند کلامیدیا، سوزاک و تریکومونیازیس در صورت عدم درمان می توانند عوارض جدی ایجاد کنند. اینها می تواند شامل  مشکلات باروری ، درد مزمن لگن ناشی از  بیماری التهابی لگن  و مشکلات دوران بارداری باشد.

درمانی که پزشک شما توصیه می کند دقیقاً به عفونتی که دارید بستگی دارد. به همین دلیل مهم است که در اسرع وقت به دنبال تشخیص مناسب باشید.

درمان ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • آنتی بیوتیک  برای واژینوز باکتریایی، کلامیدیا، سوزاک و تریکومونیازیس. اینها می توانند به سرعت از شر عفونت خلاص شوند. معمولاً آنتی بیوتیک هایی برای شما تجویز می شود که تا یک هفته از طریق دهان مصرف می کنید. اما برای واژینوز باکتریایی، ممکن است یک ژل یا کرم آنتی بیوتیک داشته باشید که به جای آن روی واژن خود بمالید.
  • داروهای ضد ویروسی برای تبخال تناسلی. اینها ممکن است به پاک کردن تاول های شما کمک کنند. با این حال، شما نمی توانید از شر خود ویروس خلاص شوید - هنگامی که آلوده شدید، در بدن شما باقی می ماند. در صورت فعال شدن مجدد ویروس، علائم شما ممکن است دوباره شعله ور شود.
  • کرم، پماد و محلول برای زگیل تناسلی. ممکن است بتوانید از این موارد در خانه استفاده کنید تا از شر زگیل خلاص شوید. گاهی اوقات ممکن است برای برداشتن آنها نیاز به درمان تخصصی توسط پزشک داشته باشید.
  • قرص ضد قارچ برای برفک دهان. معمولاً فقط نیاز به مصرف یک قرص دارید، اگرچه ممکن است یک یا دو هفته طول بکشد تا علائم کاملا برطرف شوند. همچنین می توانید کرم ها یا پساری ها (قرص هایی که داخل واژن خود قرار می دهید) تهیه کنید که به مدت دو تا سه روز از آنها استفاده می کنید. شما می توانید اینها را بدون نسخه از داروساز تهیه کنید. اما اگر باردار هستید، ابتدا به پزشک عمومی خود مراجعه کنید.
  • برخی از افراد سعی می کنند از داروهای خانگی مانند ماست زنده، پروبیوتیک طبیعی و روغن درخت چای برای کاهش علائم برفک استفاده کنند. اما هیچ مدرکی وجود ندارد که بگوید این چیزها می توانند کمک کنند. در واقع، روغن درخت چای و سایر روغن های ضروری ممکن است پوست شما را تحریک کرده و در واقع علائم شما را بدتر کنند.

 

ما می توانید با اجتناب از استفاده از محصولات بهداشتی در ناحیه اطراف واژن، خطر ابتلا به برخی عفونت های واژن مانند برفک دهان و واژینوز باکتریایی را کاهش دهید. اینها شامل صابون ها، ژل های دوش، افزودنی های حمام، دوش ها و شستشوی واژینال است. زیرا این محصولات می توانند واژن شما را تحریک کرده و منجر به عفونت شوند.

تشخیص عفونت های رایج واژن

تشخیص عفونت‌های رایج واژن معمولاً شامل گفتگو با پزشک یا پرستار در مورد علائم و سابقه پزشکی شما است. گاهی اوقات، این بحث به تنهایی اطلاعات کافی برای درک موضوع را فراهم می کند. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین ممکن است درخواست کند ناحیه تناسلی شما را معاینه کند.

در طول معاینه، پزشک یا پرستار با بازرسی فرج، ناحیه اطراف واژن شروع می کند. سپس، آنها به آرامی از ابزاری به نام اسپکولوم برای باز کردن واژن استفاده می‌کنند و به آن‌ها اجازه می‌دهد به داخل آن نگاه کنند و وضعیت را ارزیابی کنند. آنها ممکن است نمونه ای از ترشحات یا سلول های واژن را با استفاده از یک جوانه پنبه ای نرم و کوچک به نام سواب جمع آوری کنند. این نمونه ها برای تجزیه و تحلیل بیشتر به آزمایشگاه فرستاده می شوند.

علاوه بر این، ممکن است از شما خواسته شود که یک نمونه ادرار تهیه کنید. این به تعیین بارداری یا رد عفونت دستگاه ادراری به عنوان بخشی از فرآیند تشخیصی کمک می کند.

 

درمانی که پزشک شما توصیه می کند دقیقاً به عفونتی که دارید بستگی دارد. به همین دلیل مهم است که در اسرع وقت به دنبال تشخیص مناسب باشید.

درمان ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • آنتی بیوتیک  برای واژینوز باکتریایی، کلامیدیا، سوزاک و تریکومونیازیس. اینها می توانند به سرعت از شر عفونت خلاص شوند. معمولاً آنتی بیوتیک هایی برای شما تجویز می شود که تا یک هفته از طریق دهان مصرف می کنید. اما برای واژینوز باکتریایی، ممکن است یک ژل یا کرم آنتی بیوتیک داشته باشید که به جای آن روی واژن خود بمالید.
  • داروهای ضد ویروسی برای تبخال تناسلی. اینها ممکن است به پاک کردن تاول های شما کمک کنند. با این حال، شما نمی توانید از شر خود ویروس خلاص شوید - هنگامی که آلوده شدید، در بدن شما باقی می ماند. در صورت فعال شدن مجدد ویروس، علائم شما ممکن است دوباره شعله ور شود.
  • کرم، پماد و محلول برای زگیل تناسلی. ممکن است بتوانید از این موارد در خانه استفاده کنید تا از شر زگیل خلاص شوید. گاهی اوقات ممکن است برای برداشتن آنها نیاز به درمان تخصصی توسط پزشک داشته باشید.
  • قرص ضد قارچ برای برفک دهان. معمولاً فقط نیاز به مصرف یک قرص دارید، اگرچه ممکن است یک یا دو هفته طول بکشد تا علائم کاملا برطرف شوند. همچنین می توانید کرم ها یا پساری ها (قرص هایی که داخل واژن خود قرار می دهید) تهیه کنید که به مدت دو تا سه روز از آنها استفاده می کنید. شما می توانید اینها را بدون نسخه از داروساز تهیه کنید. اما اگر باردار هستید، ابتدا به پزشک عمومی خود مراجعه کنید.
  • برخی از افراد سعی می کنند از داروهای خانگی مانند ماست زنده، پروبیوتیک طبیعی و روغن درخت چای برای کاهش علائم برفک استفاده کنند. اما هیچ مدرکی وجود ندارد که بگوید این چیزها می توانند کمک کنند. در واقع، روغن درخت چای و سایر روغن های ضروری ممکن است پوست شما را تحریک کرده و در واقع علائم شما را بدتر کنند.

 

پیشگیری از عفونت واژن

بسیاری از عفونت های رایج واژن از طریق تماس جنسی با شریک آلوده منتقل می شوند. اینها عبارتند از کلامیدیا، سوزاک، تریکومونیازیس، زگیل تناسلی و تبخال. استفاده از کاندوم می تواند محافظت خوبی در برابر بسیاری از بیماری های مقاربتی ایجاد کند. شما همچنین باید قبل از داشتن رابطه جنسی با فرد جدید، آزمایشی برای بیماری های مقاربتی انجام دهید و به او نیز پیشنهاد دهید.

شما می توانید با اجتناب از استفاده از محصولات بهداشتی در ناحیه اطراف واژن، خطر ابتلا به برخی عفونت های واژن مانند برفک دهان و واژینوز باکتریایی را کاهش دهید. اینها شامل صابون ها، ژل های دوش، افزودنی های حمام، دوش ها و شستشوی واژینال است. زیرا این محصولات می توانند واژن شما را تحریک کرده و منجر به عفونت شوند.

  • طاهره فروغی
  • ۰
  • ۰

ادرار - رنگ غیر طبیعی

رنگ غیر طبیعی ادرار ممکن است در اثر عفونت، بیماری، داروها یا غذایی که می خورید ایجاد شود.

ادرار کدر یا شیری رنگ نشانه عفونت دستگاه ادراری است که ممکن است باعث بوی بد هم شود. ادرار شیری ممکن است توسط باکتری ها، کریستال ها، چربی، گلبول های سفید یا قرمز خون، یا مخاط در ادرار ایجاد شود.

ادرار قهوه ای تیره اما شفاف نشانه یک اختلال کبدی مانند هپاتیت حاد ویروسی یا سیروز است که باعث بیلی روبین اضافی در ادرار می شود. همچنین می تواند نشان دهنده کم آبی شدید یا وضعیتی است که شامل تجزیه بافت عضلانی به نام رابدومیولیز می شود .

ادرار صورتی، قرمز یا قهوه ای روشن تر می تواند ناشی از موارد زیر باشد:

  • چغندر، شاه توت یا برخی از رنگ های غذایی
  • کم خونی همولیتیک
  • آسیب به کلیه ها یا مجاری ادراری
  • داروها
  • پورفیریا
  • اختلالات دستگاه ادراری که باعث خونریزی می شود
  • خون ناشی از خونریزی واژن
  • تومور در مثانه یا کلیه ها

ادرار زرد یا نارنجی تیره می تواند ناشی از موارد زیر باشد:

  • ویتامین B کمپلکس یا کاروتن
  • داروهایی مانند فنازوپیریدین (مورد استفاده در درمان عفونت های ادراری)، ریفامپین و وارفارین
  • مصرف اخیر ملین

ادرار سبز یا آبی به دلایل زیر است:

  • رنگ های مصنوعی در غذاها یا داروها
  • بیلی روبین
  • داروها، از جمله متیلن بلو
  • عفونت های دستگاه ادراری

چه زمانی با یک متخصص پزشکی تماس بگیرید

در صورت داشتن موارد زیر به پزشک خود مراجعه کنید:

  • رنگ غیر طبیعی ادرار که قابل توضیح نیست و از بین نمی رود
  • خون در ادرار شما، حتی یک بار
  • ادرار شفاف و قهوه ای تیره
  • ادرار صورتی، قرمز یا دودی مایل به قهوه ای که ناشی از غذا یا دارو نیست

در بازدید از دفتر خود چه انتظاری دارید

ارائه دهنده شما یک معاینه فیزیکی انجام خواهد داد. این ممکن است شامل معاینه رکتوم یا لگن باشد. ارائه دهنده شما در مورد علائم شما از شما سوالاتی می پرسد مانند:

  • اولین بار چه زمانی متوجه تغییر رنگ ادرار شدید و چه مدت است که این مشکل را داشته اید؟
  • ادرار شما چه رنگی است و آیا رنگ آن در طول روز تغییر می کند؟ آیا در ادرار خود خون می بینید؟
  • آیا مواردی وجود دارد که مشکل را بدتر می کند؟
  • چه نوع غذاهایی می خوردید و چه داروهایی مصرف می کنید؟
  • آیا در گذشته مشکلات ادراری یا کلیوی داشته اید؟
  • آیا علائم دیگری (مانند درد، تب یا افزایش تشنگی) دارید؟
  • آیا سابقه خانوادگی سرطان کلیه یا مثانه وجود دارد؟
  • آیا سیگار می کشید یا در معرض دخانیات دست دوم قابل توجهی قرار دارید؟
  • آیا با مواد شیمیایی خاصی مانند رنگ کار می کنید؟

آزمایشاتی که ممکن است انجام شود عبارتند از:

  • آزمایش خون، از جمله آزمایش عملکرد کبد
  • سونوگرافی کلیه و مثانه یا سی تی اسکن
  • آزمایش ادرار
  • کشت ادرار برای عفونت
  • سیستوسکوپی
  • سیتولوژی ادرار
  • طاهره فروغی
  • ۰
  • ۰

 

یک مشکل هورمونی که در سال های باروری رخ می دهد، سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) نامیده می شود. در صورت ابتلا به PCOS، ممکن است پریودها زیاد تکرار نشوند. یا ممکن است دوره های طولانی مدت داشته باشید. علاوه بر این، شما می توانید هورمون آندروژن اضافی در بدن خود داشته باشید.

در امتداد لبه بیرونی تخمدان، چندین کیسه مایع ریز در افراد مبتلا به PCOS تشکیل می شود. اینها به عنوان کیست شناخته می شوند. تخمک های نابالغ در کیست های ریز پر از مایع وجود دارند. اصطلاح اینها فولیکول است. فولیکول ها به طور مداوم تخمک را آزاد نمی کنند.

علت دقیق PCOS مشخص نیست. خطر عواقب طولانی مدت از جمله دیابت نوع 2 و بیماری قلبی ممکن است با تشخیص زودهنگام، درمان و کاهش وزن کاهش یابد. همچنین توصیه می شود با مشورت پزشک، ورزش های فیزیکی سندرم تخمدان پلی کیستیک را انجام دهید. 

در مقایسه با زنان بدون سندرم تخمدان پلی کیستیک، زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک دارای میزان بیشتری از مقاومت به انسولین هستند. ظرفیت بدن شما برای استفاده از قند خون برای انرژی تحت تاثیر مقاومت به انسولین است. پزشکان سبک زندگی بی تحرک و افزایش وزن بدن را به عنوان علل بالقوه مقاومت به انسولین مرتبط می دانند. همه مبتلایان به PCOS اضافه وزن ندارند. خبر خوب این است که صرف نظر از وزن، ورزش PCOS کاری است که می توانید برای سلامتی خود انجام دهید.

برای علائم PCOS ورزش کنید

همه ما به ورزش منظم نیاز داریم زیرا مزایای زیادی دارد، اما افراد مبتلا به PCOS حتی بیشتر به آن نیاز دارند. به دلیل مقاومت به انسولین، افراد مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک احتمال بیشتری برای چاق شدن و ابتلا به دیابت دارند و کاهش وزن می تواند چالش برانگیز باشد. فقدان ورزش بدنی و وزن بیش از حد بدن با هم مرتبط هستند و هر دو ممکن است عواملی در ایجاد مقاومت به انسولین باشند. بنابراین می توانید برای کاهش وزن، ورزش PCOS را در خانه تمرین کنید. ورزش همچنین به تنظیم هورمون ها و کاهش سطح تستوسترون شما کمک می کند، که یکی دیگر از مزایای متمایز است. این باعث کاهش علائم PCOS از جمله آکنه و رشد بیش از حد مو می شود. 

چرا تمرین PCOS مهم است؟

  • متعادل کردن هورمون ها - ورزش می تواند با افزایش اندورفین و کاهش استروژن و انسولین به تعادل هورمون های شما کمک کند.
  • بهبود خلق و خو - به دلیل عدم تعادل هورمونی و علائم PCOS، افراد مبتلا به PCOS ممکن است بیشتر مستعد افسردگی باشند. ورزش منظم باعث ترشح اندورفین (هورمون های شادی) می شود.
  • کمک به کاهش وزن - هنگامی که PCOS دارید، تلاش برای کاهش وزن ممکن است دلسرد کننده باشد. شما می توانید با انجام ورزش های روزانه که دوست دارید و پیروی از یک رژیم غذایی سالم وزن کم کنید .
  • بهبود کیفیت خواب - ورزش می تواند خواب آرام را تقویت کند. خروپف، آپنه خواب و سایر مسائل در مبتلایان به PCOS شایع تر است. چاقی نیز این مسائل را تشدید می کند.
  • کاهش خطر ابتلا به دیابت - فعالیت هوازی می تواند حساسیت به انسولین را افزایش دهد که می تواند به کاهش خطر دیابت کمک کند.
  • کمک به مدیریت کلسترول - زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک به احتمال زیاد کلسترول بالا دارند که با ورزش و رژیم غذایی مناسب می توان آن را کاهش داد.
  • کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی - فشار خون بالا و بیماری های قلبی عروقی هر دو در شما بیشتر است. سلامت قلب شما با ورزش بهبود می یابد.

بهترین تمرین برای PCOS:

  • تمرینات قلبی عروقی در حالت ثابت: اگر به طور متوسط ​​ورزش می کنید، این تمرینات باعث می شوند که قلب شما به سرعت، معمولاً 50 تا 70 درصد حداکثر ضربان خود را انجام دهد. با کاهش سن خود از 220، می توانید حداکثر ضربان قلب خود را بدست آورید. این گروه از تمرینات هوازی می تواند شامل پیاده روی، دوچرخه سواری، رقصیدن و ثبت نام در کلاس های ایروبیک باشد.
  • تمریناتی که ترکیبی از دوره های تمرینی با شدت بالا با دوره های استراحت هستند به عنوان HIIT شناخته می شوند. بورپی، جهش تاک و کوهنوردان نمونه هایی از تمرینات رایج مورد استفاده در تمرینات HIIT هستند. حفظ یک عادت در دراز مدت به میزان لذت شما از ورزش بستگی دارد. 
  • تمرین اینتروال وسیله ای برای ورزش با شدت های مختلف است، البته نه همیشه به حداکثر ضربان قلب شما مانند HIIT. برای بالا نگه داشتن ضربان قلب در طول این نوع تمرین، فعالیت های مختلفی اغلب در همان جلسه انجام می شود.
  • تمرینات ذهن و بدن: زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک پاسخ بدنی شدیدتری به استرس و اضطراب دارند. یوگا، پیلاتس و تای چی نمونه‌هایی از تمرینات ذهن و بدن هستند که نه تنها می‌توانند کالری بسوزانند، بلکه سطح استرس را نیز کاهش می‌دهند که می‌تواند علائم PCOS را افزایش دهد. بنابراین، این باید بخشی از برنامه تمرین PCOS شما باشد.
  • تمرینات قدرتی: برای افزایش حجم عضلانی، از نوارهای مقاومتی، وزنه یا وزن بدن خود استفاده کنید. این نوع ورزش می تواند به رشد استخوان ها و عضلات قوی کمک کند. 

توصیه می شود برای درمان PCOS مانند فعالیت بدنی هوازی حداقل 30 دقیقه در روز ورزش کنید. شما می توانید ورزش را به روش های مختلفی در زندگی خود بگنجانید، مانند موارد زیر:

  • برنامه تمرینی خود را تشکیل دهید که شامل شش ایستگاه است و در هر یک به مدت یک تا دو دقیقه ورزش می کند. ورزش هایی مانند لانژ، حلقه های دوسر بازویی، کرانچ و جک های جامپینگ نمونه هایی هستند.
  • پیاده روی روزانه روی تردمیل یا بیرون باید 30 تا 45 دقیقه طول بکشد.
  • آنلاین یا در باشگاه، در کلاس ایروبیک شرکت کنید. در زیر چند نمونه آورده شده است: چرخش، بوکس و رقصیدن.
  • از آموزش آنلاین یا حضوری HIIT استفاده کنید. می توانید انواع آموزش های تمرینی در خانه را در YouTube به پایان برسانید. فقط مطمئن باشید که ارائه دهنده رژیم قابل اعتماد است.
  • برای تمرین یوگا، پیلاتس یا تای چی از یک کلاس آنلاین، یک استودیو یا یک باشگاه ورزشی استفاده کنید. اگر هرگز تمرین نکرده اید، ممکن است بخواهید از یک مربی راهنمایی بخواهید تا بتواند فرم و ایمنی شما را ارزیابی کند.

انواع ورزش برای علائم PCOS:

مزایای کلیدی با جزئیات بیشتر در زیر همراه با سایر تمرینات مفید برای PCOS بیان شده است:

1. پیاده روی:

بسیاری از افراد نمی دانند پیاده روی چقدر کارآمد است. اما یکی از ساده‌ترین و سالم‌ترین روش‌ها برای حرکت بدن و بهبود سلامت عمومی، پیاده‌روی است. رایگان است و تقریباً هیچ عارضه جانبی نامطلوبی ندارد. پیاده روی می تواند با کاهش هورمون های استرس، کاهش التهاب، افزایش اندورفین (مواد شیمیایی مفید در مغز) و افزایش سطح اندورفین، انعطاف پذیری استرس را افزایش دهد. این می تواند تولید تستوسترون را سرکوب کرده و از غدد فوق کلیوی شما حمایت کند. تحقیقات نشان می دهد که پیاده روی، به خصوص بعد از غذا خوردن، مزایای قابل توجهی برای قند خون دارد و می تواند با افزایش حساسیت به انسولین به کاهش سطح قند خون کمک کند و یکی از بهترین ورزش ها برای مبتلایان به PCOS است.

2. کاردیو: 

دویدن، شنا، سربالایی، قایقرانی و دوچرخه سواری نمونه هایی از تمرینات قلبی هستند که ضربان قلب را افزایش می دهند. تمرینات کاردیو در شدت های مختلفی انجام می شود. تمرینات قلبی متوسط ​​شامل مزایایی مانند افزایش سطح کلسترول، عملکرد مغز، کنترل قند خون، کیفیت خواب و خلق و خوی است.

3. تمرینات قدرتی:

وزنه‌ها، نوارهای مقاومتی یا وزن بدن شما اغلب در تمرینات قدرتی استفاده می‌شوند که بر رشد عضلات تمرکز دارند. مشابه تمرینات کاردیو، شدت تمرینات قدرتی و همچنین مزایا و معایب متفاوتی وجود دارد که بستگی به نحوه انجام آن دارد. مزایای متعدد ورزش با قدرت متوسط ​​شامل بهبود فشار خون، کاهش فشار خون، پشتیبانی از عملکرد متابولیک و استخوان‌های قوی‌تر است.

4. یوگا:

یوگا در حالی که موقعیت‌های مختلف را نگه می‌دارد، حرکات متوسطی را شامل می‌شود که بر کشش، تعادل و تونینگ ملایم تمرکز دارد. بر اساس یک مطالعه کوتاه بر روی زنان مبتلا به PCOS، افرادی که به مدت یک ساعت و سه بار در هفته یوگا تمرین کردند، کاهش قابل توجهی در سطح تستوسترون آزاد و DHEA و همچنین بهبود در سطح اضطراب، غم و اندوه و مدیریت چرخه قاعدگی مشاهده کردند. .  

5. قدرت هسته:

استفاده از وزن بدن، نوارهای مقاومتی یا وزنه ها در طول تمرینات قدرتی به شما کمک می کند عضله سازی کنید. بر اساس تحقیقات انجام شده در مورد تمرین درمانی مختلف برای PCOS، تمرین مقاومتی نسبت به سایر اشکال ورزش در کاهش شاخص آندروژن آزاد (سطح تستوسترون) در زنان مبتلا به PCOS موفق تر است. ورزش های قدرتی در هر دو سطح "شدید" و "متوسط" اثرات مفیدی دارند و هر چه بیشتر آن را انجام دهید، بهتر است. فعالیت‌های ساده‌ای مانند تمرینات فشاری و عضلانی سه سر، بالاتنه را تقویت می‌کند، حساسیت به انسولین را افزایش می‌دهد و حتی پس از پایان جلسه نیز به سوزاندن کالری ادامه می‌دهد.

6. HIIT (تمرین تناوبی با شدت بالا):

تمرین تناوبی با شدت بالا یا HIIT شامل دوره‌های کوتاه فعالیت قلبی است که با شدت بسیار بالا انجام می‌شود و پس از آن حداقل یک دقیقه استراحت می‌شود. HIIT به چربی سوزی کمک می کند و مقاومت به انسولین را کاهش می دهد. HIIT بدن شما را مجبور می‌کند تا با ایجاد بدهی اکسیژن به ماهیچه‌ها، در مصرف اکسیژن اضافی (EPOC) که به عنوان پس‌سوختگی نیز شناخته می‌شود، شرکت کند. بنابراین، حتی پس از ورزش، بدن شما به چربی سوزی ادامه می دهد.

بیشتر بخوانید: انواع بیشتر ورزش برای مبارزه با PCOS

اثرات ورزش بر PCOS:

تغییر سبک زندگی برای بهتر شدن برای مدیریت PCOS ضروری است. دو تا از موثرترین روش ها برای انجام این کار از طریق رژیم غذایی و ورزش هستند و هر دو باید برای موفقیت این تغییرات سبک زندگی مورد توجه قرار گیرند. برای زنان مبتلا به PCOS، ورزش منظم مزایای شگفت انگیزی دارد که بسیار فراتر از کاهش وزن است.

حساسیت به انسولین را افزایش می دهد 

مطالعات نشان داده اند که تمرینات قلبی و قدرتی منظم می تواند به بدن شما کمک کند تا به طور موثرتری به انسولین پاسخ دهد و خطر ابتلا به دیابت و سایر مسائل را کاهش دهد.

کلسترول را کاهش می دهد 

تری گلیسیرید و کلسترول بالا در زنان مبتلا به PCOS شایع تر است. سندرم متابولیک که در افراد مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک شایع‌تر است نیز می‌تواند توسط این امر تشدید شود. وقتی ورزش با یک رژیم غذایی سالم و کم چرب همراه باشد، می تواند به کاهش کلسترول کمک کند.

اندورفین را افزایش می دهد 

علائم افسردگی در زنان PCOS بیشتر ظاهر می شود. بدن شما در حین ورزش اندورفین ترشح می کند که هورمون هایی هستند که احساسات خوب را تقویت می کنند. با این کار می توانید استرس خود را بهتر مدیریت کنید و برخی از علائم افسردگی را کاهش دهید.

خواب بهتر

ورزش منظم می تواند به شما کمک کند بهتر بخوابید و سریعتر بخوابید. آپنه خواب، خروپف و حتی بی خوابی در زنان مبتلا به PCOS شایع تر است. ببینید آیا ورزش منظم – فقط درست قبل از خواب نیست – می تواند توانایی شما برای خواب شبانه را بهبود بخشد. 

تنظیم هورمونی

هنگامی که کالری بیشتری نسبت به مصرف کالری می سوزانید، بدن شما از چربی ذخیره شده در بدن به عنوان سوخت استفاده می کند. البته انجام این کار به کاهش وزن و کاهش انسولین کمک می کند. علاوه بر این، داشتن چربی بیش از حد بر نحوه تولید استروژن در بدن شما تأثیر می گذارد. خلاص شدن از شر برخی از این رسوبات اضافی چربی به تنظیم هورمون ها و در حالت ایده آل PCOS کمک می کند.

اگر در مورد چگونگی شروع یا تغییر رژیم تناسب اندام خود مطمئن نیستید، توصیه زیر می تواند مفید باشد:

  • روی حرکاتی که برایتان لذت بخش است، تمرکز کنید. ورزش باید لذت بخش باشد! با صرف زمان برای بررسی انتخاب های مختلف، آنچه را که شما را خوشحال می کند، پیدا کنید.
  • آن را سازماندهی و رتبه بندی کنید. به همین ترتیب، زمانی را برای قرار ملاقات یا سایر تعهدات اختصاص می دهید.
  • ذهن خود را باز نگه دارید. زمینه، مثل همیشه، همه چیز است. آماده باشید تا رژیم تمرینی خود را در صورت لزوم تنظیم کنید و جنبه هایی مانند خواب، استرس، تغذیه و غیره را همیشه در ذهن داشته باشید.

هیچ برنامه تمرینی ایده آلی وجود ندارد و برنامه ورزشی هر فرد کمی متفاوت خواهد بود. در پایان، هدف ما ایجاد یک رژیم حرکتی است که از بهبود PCOS و سلامت کل بدن حمایت می کند. این به طور مداوم وضعیت را ارزیابی می کند و از پاسخ بدن شما برای انجام تنظیمات استفاده می کند.

  • طاهره فروغی
  • ۰
  • ۰

 

عفونت‌های قارچی واژن در بین زنان، به‌ویژه زنانی که هنوز عادت ماهانه دارند، شایع است. این عفونت ها به مخمری به نام کاندیدا نسبت داده می شود. علائم عفونت مخمری واژن شامل خارش و سوزش فرج و همچنین ناراحتی در اطراف دهانه واژن است. شایان ذکر است که این عفونت ها می توانند عود کننده باشند و در برخی موارد ممکن است منجر به علائم مزمن شوند.

عفونت های قارچی واژن چیست؟

عفونت های مخمری واژن، شایع ترین شکل واژینیت، توسط کاندیدا، نوعی قارچ که به طور طبیعی در بدن، از جمله دهان، دستگاه گوارش و واژن وجود دارد، ایجاد می شود. هنگامی که کاندیدا در تعادل باقی می ماند، هیچ مشکلی ایجاد نمی کند. با این حال، رشد بیش از حد کاندیدا می تواند منجر به عفونت قارچی شود. عفونت‌های مخمری واژن، به دلیل رشد بیش از حد کاندیدا واژن، عمدتاً زنان در سنین باروری و زنان قبل از یائسگی را مبتلا می‌کند و به شرایطی کمک می‌کند که با عفونت، تورم و ناراحتی در ناحیه واژن مشخص می‌شود.

 

علائم عفونت قارچی واژن چیست؟

عفونت‌های مخمری واژن می‌توانند با تغییرات در ویژگی‌های فرج و تغییرات در ترشحات واژن تظاهر کنند که معمولاً بدون بوی قوی غلیظ‌تر می‌شوند. اگرچه همه افراد مبتلا به این عفونت ها علائمی را تجربه نمی کنند، بیماران ممکن است با موارد زیر مواجه شوند:

  • تحریک یا خارش واژن و فرج.
  • احساس سوزش با ادرار تشدید شد.
  • ترشحات سفید و کشکی واژینال شبیه پنیر دلمه.
  • التهاب و تورم واژن و فرج.
  • شقاق های گاه به گاه در واژن یا دیواره های واژن.
  • موارد نادر درد در حین مقاربت.

توجه به این نکته مهم است که علائم عفونت های قارچی واژن می تواند علائم سایر بیماری های واژن یا عفونت های مقاربتی (STIs) را تقلید کند. بنابراین، اگر هر یک از علائم ذکر شده را تجربه کردید اما در مورد ماهیت بیماری مطمئن نیستید، توصیه می شود برای تشخیص قطعی به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.

علت اصلی عفونت قارچی واژن چیست؟

عفونت های قارچی واژن به دلیل رشد بیش از حد گونه های مخمر معروف به کاندیدا است. در شرایط عادی، کاندیدا علائمی ایجاد نمی کند. با این حال، تغییرات محیطی می تواند تکثیر آن را تقویت کند و منجر به عفونت قارچی شود. عوامل خطر مختلفی که می توانند در تکثیر کاندیدا نقش داشته باشند عبارتند از:

  • آنتی بیوتیک ها: آنتی بیوتیک ها باکتری های مفید واژن را که معمولا به تنظیم رشد مخمر کمک می کنند، از بین می برند. وقتی تعداد مخمرها از این باکتری های مفید بیشتر شود، می تواند منجر به عفونت قارچی شود.
  • بارداری و تغییرات هورمونی: تغییرات هورمونی، مانند تغییراتی که در دوران بارداری، استفاده از قرص های ضد بارداری یا تغییرات در چرخه قاعدگی رخ می دهد، می تواند تعادل کاندیدا را در محیط واژن مختل کند.
  • دیابت کنترل نشده: افزایش سطح قند خون می تواند منجر به افزایش قند در ادرار شود و محیطی مناسب برای رشد مخمر ایجاد کند.
  • اختلال در سیستم ایمنی: شرایط و درمان هایی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند، مانند داروهای HIV یا ایدز، شیمی درمانی و رادیوتراپی، می توانند بدن را مستعد رشد بیش از حد کاندیدا کنند.
  • طاهره فروغی